Το πραγματικό αστέρι της βιομηχανίας πλαστικών στη δεκαετία του 1930 ήταν "πολυαμίδια" (ΠΠ), που είναι περισσότερο γνωστές με την επωνυμία "νάυλον του." Νάιλον ήταν η πρώτη αμιγώς συνθετικών ινών, που εισήχθη από την Du Pont Corporation στην Έκθεση του 1939 στον κόσμο στην πόλη της Νέας Υόρκης.

Το 1927, Du Pont είχε αρχίσει ένα μυστικό πρόγραμμα ανάπτυξης που ορίζονται "Fiber66," υπό τη διεύθυνση του χημικός Χάρβαρντ ονομάζεται Wallace Carothers. Carothers είχε προσληφθεί για την εκτέλεση της καθαρής έρευνας, και δεν διερευνάται μόνο νέα υλικά, αλλά εργάστηκε για την κατανόηση της μοριακής δομής τους και πώς σχετίζονται με τις ιδιότητες του υλικού. Πήρε μερικά από τα πρώτα βήματα στο δρόμο προς "μοριακό σχεδιασμό» των υλικών.

Η δουλειά του οδήγησε στην ανακάλυψη των συνθετικών ινών νάυλον, που ήταν πολύ ισχυρή, αλλά και πολύ ευέλικτο. Η πρώτη αίτηση για τρίχες για οδοντόβουρτσες. Ωστόσο, πραγματικός στόχος της Du Pont ήταν μετάξι, ιδιαίτερα μετάξι κάλτσες.

Πήρε Du Pont δώδεκα χρόνια και 27 εκατομμύρια δολάρια δολάρια για να βελτιώσετε νάιλον και να αναπτύξουν τις βιομηχανικές διαδικασίες για την κατασκευή χύδην. Με μια τέτοια μεγάλη επένδυση, δεν ήταν έκπληξη ότι η Du Pont γλιτώσει μικρή δαπάνη για την προώθηση νάιλον μετά την εισαγωγή του, δημιουργώντας ένα κοινό αίσθηση, ή "μανία νάιλον." Νάιλον μανία ήρθε σε μια απότομη διακοπή στο τέλος του 1941, όταν η Αμερική άρχισε Παγκόσμιο Πόλεμο. Η παραγωγική ικανότητα που είχε δημιουργηθεί για να παράγει κάλτσες νάιλον, ή απλά "nylons" για τις αμερικανικές γυναίκες, ανέλαβε την κατασκευή τεράστιου αριθμού αλεξίπτωτα για ιπτάμενα και αλεξιπτωτιστών. Μετά το τέλος του πολέμου, Du Pont επέστρεψε στην πώληση νάιλον στο κοινό, την εμπλοκή σε μια άλλη διαφημιστική εκστρατεία το 1946 που οδήγησε σε μια ακόμη μεγαλύτερη ενεργοποίηση από τρέλα "ταραχές νάιλον."

Νάιλον παραμένει ένα σημαντικό πλαστικό, και δεν είναι μόνο για χρήση σε υφάσματα. Χύμα μορφή της, είναι πολύ ανθεκτικά στη φθορά, και έτσι είναι